top of page

ΜΕΤΕΩΡΟΙ  ΤΟΠΟΙ

Τα προτεινόμενα έργα είναι ψηφιακά επεξεργασμένες συνθέσεις από τις φωτογραφίες μου των τελευταίων ετών και αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου έργου που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Τόποι του "πραγματικού" (ο Ναμπόκοφ ισχυρίστηκε ότι αυτή η λέξη πρέπει να τεθεί σε εισαγωγικά) ή υβριδικά τοπία που φαίνεται να μας καλούν σε μια ιδιοσυγκρασιακή "στάση". Απέναντι σε τι ή σε ποιόν;

Ή είναι απλώς μεταφορές για τοπία εσωτερικών χώρων, τόποι των βαθύτερων σκέψεων ή συναισθημάτων μας;

Έχουμε το δικαίωμα να ισχυριστούμε ότι ζούμε εκεί; Η συμπεριφορά μας μάς κάνει "ενοικιαστές";

Οι αναπαριστώμενοι αυτοί τόποι ζουν μέσα μας; Ως ανοιχτές πληγές ή/και ως αιτία δέους και στοχασμού;

Μας καλούν να σταματήσουμε απέναντι και μέσα τους, να τους ακούσουμε, να αφήσουμε τους εαυτούς μας στα ψιθυρίσματα μιας υπενθύμισης ή στις εναλλακτικές λύσεις για τη ζωή μας που πιθανώς εγείρουν;

Ας αφεθεί ο θεατής να αισθανθεί ότι, από τις εικόνες, διεκδικούμε εκ μέρους μας το θαύμα του μετασχηματισμού, αυτός και μόνο θα εξετάσει ή όχι τις απαντήσεις στα παραπάνω.

Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για τόπους που υπάρχουν και δεν την ίδια στιγμή, μιας και αποτελούν συρραφές ρεαλιστικών, υπαρκτών τοπίων, που όμως έχουν υποστεί επεξεργασία και έχουν συντεθεί εκ νέου στον ρευστό, υποσυνείδητο κόσμο των σκέψεων και αισθημάτων μας, στον τόπο της φαντασίας μας όπου και παραδίδονται.

Μια "Terra Nullius", μια "Γη κανενός".

PLACES IN BETWEEN

The proposed works are digitally processed compositions from my photos
of recent years and are part of a wider project underway.

Places of "real" (Nabokov claimed that this word should be put within quotation marks)
or hybrid landscapes that seems to call us to an idiosyncratic "attitude".
Against whom or what?

Or they are just metaphors for landscapes indoors, spaces of our deeper thoughts or feelings?
Do we have the right to claim that we live there? Does our behavior make us “tenants”?
Do the places live inside us? As open wounds and/or as a cause of awe and contemplation?
They call us to stand opposite and within them, to listen to them, to leave ourselves to the whispers of a reminder or to the alternatives for our lives they possibly raise?

Let the viewer feel that, from the images, we claim on behalf of us the miracle of transformation; the viewer who has to consider or not the answers to the above.

The only sure thing for these places is that they exist and not at the same time, since they are stitches of realistic, existing landscapes, but which have been processed and re-synthesized in the fluid, subconscious world of our thoughts and feelings, in the place of our imagination, where they are delivered.

A "Terra Nullius", a "Land of nobody".

bottom of page