Ο πιο παλιός τρόπος για να διασταυρωθεί κανείς με το πρωτόφαντο ή το απρόσμενο και ν’ αλλάξει τρόπο σκέψης ή και στάση ζωής εξαιτίας της άκρως μεταμορφωτικής δύναμης της εμπειρίας αυτής, είναι η μετακίνηση από τόπο σε τόπο.

Στους καιρούς μας, παρά την τυποποίηση αυτού που σήμερα αποκαλούμε «ταξίδι» - με όλη την γκάμα των νοηματικών του εκφάνσεων και την μακρά και αδιάγνωστη εν πολλοίς περιπέτεια της εκδίπλωσής του - από την «βιομηχανία του τουρισμού», δεν παύει κάτι να κρατά από την πρωταρχική εκείνη «μαγεία» που προκαλούσε πάντα στον άνθρωπο η μετακίνησή του ως εμπειρία.

Η ενότητα των έργων που παρουσιάζονται, τμήμα ενός ευρύτερου πρότζεκτ που είναι σε εξέλιξη, αποτελεί φόρο τιμής σ’ αυτήν ακριβώς την αρχέγονη εμπειρία και αποσκοπεί στο να διερευνήσει/αναστήσει πτυχές της ως μια «κατάσταση μυαλού» που δεν στερείται καθόλου πνευματικού ή μεταφυσικού βάθους.

Γιατί, παίρνοντας κανείς τους δρόμους, αν αφεθεί στο ταξίδι, θα συναντηθεί με τόπους, πρόσωπα ή καταστάσεις που κατοικούν στη ρωγμή μεταξύ δυνατότητας και πραγματικού, που τολμούν να μιλήσουν γι’ αυτό που δεν γνωρίζουν.

Καλείται λοιπόν ο θεατής να γίνει αυτός ο ταξιδευτής, να μείνει ανοιχτός ως προς την διαθεσιμότητά του∙ να συνομολογήσει τις τυφλές ή αποσιωπημένες ψαύσεις του∙ όπως η ρουλέτα ισορροπεί στο εύθραυστο όριο του τυχαίου με το αναγκαίο∙ όπως τεχνουργήθηκαν και οι εικόνες, ως τόποι εσωτερικής αναζήτησης πρωτίστως, που όμως στηρίζονται και σέβονται το «υλικό», που στέκει κάπου εκεί έξω και δεν μας περιμένει.